Sinds gister heb ik toch wel een zorgwekkende gedachte. Ik ben zo vaak alleen dat het van mij niet meer hoeft. Ik voel me niet somber ofzo en ben bij positieve, maar als dit het leven is wat ik moet lijden mag het van mij stoppen.
Eigenlijk houden mn katten me op de been. Ik kan het hun niet aandoen om er tussen uit te stappen.